Όσο περνάει ο καιρός και μπαίνει ο χειμώνας για τα καλά τόσο αρχίζει μια περίοδος σχετικής ηρεμίας, αναδιοργάνωσης, ξεκαθαρίσματος. Οι περισσότερες δουλειές ολοκληρώνονται, οι καινούριες ακόμα συζητιόνται, μελλοντικά σχέδια είναι ακόμα μόνο σκέψεις. Σε αυτή την κατάσταση, λοιπόν, ξανάρχονται στο νου μου ωραίες σχέσεις, δουλειές, συνεργασίες που δεν είχα το χρόνο μέσα στον καλοκαιρινό πανικό να πω δυο λόγια γι’ αυτές.
Ο γάμος της Καλλής και του Γιάννη, ας πούμε. Ένας γάμος που δεν ήταν μόνο γάμος γιατί μαζί βαφτίσαμε και τον Δημήτρη, Μήτσο, Τζίμη, Μίμη ή όπως αλλιώς προτιμά ο καθένας (επειδή η Καλλή κι ο Γιάννης δεν θέλουν να τον υπερεκθέσουμε, υπάρχουν ελάχιστες φωτογραφίες του). Όταν δούλευα τις φωτογραφίες των παιδιών, πραγματικά “κόλλησα” σε ένα αγαπημένο μου πορτρέτο της Καλλής με το γιο της και σκεφτόμουνα κάτι που δεν ξέρω γιατί αλλά μόνο στα αγγλικά μου φαίνεται ωραίο: “bride for a day, mother for ever”. Και τώρα γιατί μου είναι τόσο δύσκολο να εξηγήσω τι εννοώ…; Μάλλον εννοώ ότι έβλεπα καθαρά -όχι μόνο στην Καλλή αλλά και στο Γιάννη, ότι, παρά την κούρασή τους, ήταν πολύ χαρούμενοι και χαμογελαστοί γιατί είχαν απόλυτη επίγνωση ότι αυτήν η μέρα -όσο υπέροχα κι αν εξελισσόταν, δεν θα έπαυε να είναι μία μόνο μέρα που θα τελειώσει και την επομένη, με πολύ χαρά θα ξαναγυρνούσαν στους ρόλους που επέλεξαν συνειδητότα και οι δύο να υπηρετήσουν για πάντα: του συντρόφου και γονιού. Γαμπρός ή νύφη, καλώς ή κακώς, είναι ημερήσιος ρόλος. Σύντροφος και γονιός όμως είναι… παντοτινός. Όταν κοιτιόταν οι δυο τους στα μάτια, έβλεπα έναν πολύ δυνατό δεσμό, έβλεπα μια οικογένεια. Και ήταν πολύ όμορφο το ότι είχαν γύρω τους την διευρυμένη τους οικογένεια, λίγους συγγενείς και καλούς φίλους.
Ειλικρινά τους εύχομαι μία ζωή γεμάτη αγάπη, γέλιο κι ευτυχία!
