Λίγο πριν μεσημεριάσει τελείωσε η φωτογράφιση. Δεν αισθανόμουν κουρασμένη. Αισθανόμουν σα να γυρνούσα από μία εκδρομή που είχα περάσει πολύ καλά! Τραγουδούσα με ανοιχτά τα παράθυρα στο αυτοκίνητο! Όταν ο τύπου – εκδρομικός ενθουσιασμός καταλάγιασε, ένα συνονθύλευμα σκέψεων άρχισε να μπαίνει σε μία τάξη…
Λίγο πριν ήμουνα με δύο νέα παιδιά, σκέτες γλύκες! Αποφάσισαν να κάνουν τη φωτογράφισή τους λίγο πριν το γάμο τους. Ένας γάμος που γίνεται λίγο πριν έρθει το μωράκι τους. Κι όλα αυτά μετά από δεκατρία χρόνια σχέσης! Καθόλου “λίγο πριν”! Αντίθετα, αρκετά πριν! Κι όμως, αυτά τα δεκατρία χρόνια δεν τους “βάραιναν” καθόλου! Ούτε μια φορά δεν του ζήτησα να τη φιλήσει τρυφερά στο μέτωπο, ούτε να της χαρίσει λουλούδια. Ούτε μια φορά δεν της ζήτησα να τον αγκαλιάζει για ώρα με κλειστά μάτια ούτε να τον λοξοκοιτάει και να μεγαλώνουν τα μάτια της από χαρά! Μετά από δεκατρία χρόνια και μοιάζουν σα να γνωρίστηκαν λίγο πριν… Κι όμως, μετά από δεκατρία χρόνια βρίσκονται λίγο πριν από καινούριες περιπέτειες!
Πάντα υποστηρίζω ότι δεν είναι αρκετός ένας γάμος για να αλλάξει τη σχέση, αλλά κάποιος πολυαγαπημένος μου πρόσφατα μου είπε ότι ο γάμος είναι η επιλογή που ξανακάνεις! Και πως να μη σε αλλάξει -προς το καλύτερο όμως- η γνώση ότι επέλεξες το σωστό κι ότι κι εσύ είσαι το σωστό για κάποιον άλλο!; Αυτοί οι δύο την έχουν αυτή τη γνώση. Είναι έτοιμοι να αλλάξουν προς το ακόμα καλύτερο, να μεγαλώσουν κι άλλο μαζί, να ωριμάσουν περισσότερο παρέα και να είναι ασφυκτικά γεμάτοι αγάπη λίγο πριν έρθει ο γιος τους.
Στις δεκατριάδες χρόνια που έρχονται παιδιά! Και πάντα όλα να μοιάζουν σα να ξεκίνησαν λίγο πριν!
