Την Πέμπτη με πήρε τηλέφωνο η Μαγδαληνή και περιχαρής μου είπε “τώρα έχουμε κι εμείς μια τσούπρα!”. Χάρηκα τόσο πολύ! Τη γνώρισα με τον Κώστα πριν το γάμο τους πέρυσι το καλοκαίρι στη Χαλκιδική. Ήταν τόσο αγαπημένοι, τόσο ήρεμοι, τόσο χαρούμενοι, τόσο σίγουροι ο ένας για τον άλλον που ειλικρινά τους φαντάστηκα με οικογένεια και μεγάλη μάλιστα! “Εννοείται ότι θα μας κάνεις το βίντεο της βάφτισης”, μου είπε. “Προχθές βλέπαμε πάλι το βίντεο του γάμου! Τι ωραία που ήτανε!”. Μου είπε “Τι ωραία που ήτανε!”, όχι “τι ωραίο βίντεο”, “τι ωραία δουλειά”, “τι ωραίο μοντάζ”. Όχι πως αυτά δεν είναι κοπλιμέντα και πάντα ευχάριστο να τα ακούς αλλά εκείνη τη στιγμή που μου είπε “τι ωραία που ήταν” αισθάνθηκα πολύ όμορφα! Αισθάνθηκα…επιτυχημένη! Γιατί κατάφερα να κρατήσω όμορφες στιγμές τους ζωντανές γι’ αυτούς, χωρίς ρετούς, χωρίς πόζες, χωρίς φίλτρα, χωρίς… πολλά πολλά. Αυτό είναι επιτυχία για μένα. Οι άνθρωποι να είναι εκεί, στην οθόνη, ως πρωταγωνιστές των στιγμών τους κι όχι ως πρωταγωνιστές μιας ιστορίας που θυμίζει εντυπωσιακό βίντεο κλιπ ή χολυγουντιανή ταινία.
Θέλησα να θυμηθώ, λοιπόν, το γάμο τους κι έψαξα να βρω το trailer στο site μου, βέβαιη ότι το έχω ανεβάσει. Δεν βρήκα τίποτα ανεβασμένο αλλά βρήκα ένα μισό κείμενο που είχα αρχίσει να γράφω γι αυτούς τους δύο και δεν τελείωσα ποτέ. Δεν το τελείωσα γιατί ότι και να έγραφα μου φαινόταν λίγο μπροστά σ’ αυτό που έζησα μαζί τους. Ίσως ήταν ο πιο αληθινός γάμος που πήγα ποτέ. Πέρα από την Μαγδαληνή και τον Κώστα που μου έδιναν την εντύπωση ότι δεν κρατιόταν άλλο, έπρεπε να παντρευτούν από υπερβολικό έρωτα, όλοι οι υπόλοιποι, δεν θα ήθελαν να βρίσκονται πουθενά πουθενά πουθενά αλλού εκτός από αυτό τον γάμο. Όλοι μια παρέα, όλοι τόσο χαρούμενοι, χαμογελαστοί, θετικοί, γεμάτοι αγάπη για το ζευγάρι, γεμάτοι κέφι, γεμάτοι καλοσύνη, ήρεμοι, χαλαροί, έτοιμοι να διασκεδάσουν, να χορέψουν, να τραγουδήσουν, να συγκινηθούν…
Δεν θα ξεχάσω τη στιγμή που ο Κώστας και η Μαγδαληνή έφτασαν στο πάρτυ τους. Μόλις πάτησαν το πόδι τους στην πίστα όλοι σηκώθηκαν και τους κύκλωσαν χορεύοντας! Τη όμορφη στιγμή! Πόσοι άνθρωποι χάρηκαν ειλικρινά με την χαρά τους! Ούτε θα ξεχάσω όταν η Μαγδαληνή πήγαινε να συναντήσει τον Κώστα πριν την εκκλησία και η μαμά της συγκινημένη της κρατούσε τα χέρια ενώ γύρω τους τραγουδούσαν ένα πολύ γλυκό παραδοσιακό κομμάτι με τον ήχο ενός βιολιού. Και φυσικά δεν θα ξεχάσω τον Κώστα, πριν ακόμα ντυθεί γαμπρός, σχεδόν κοκκινίζοντας σαν έφηβος που σε λίγο θα συναντήσει το κορίτσι του, τραγουδούσε το αγαπημένο του “καίγομαι και σιγολιώνω”. Τους αφιερώνω με όλη μου την καρδιά τη διασκευή αυτού του τραγουδιού που ακούγεται στο βίντεο και τους εύχομαι να καίγονται και να σιγολιώνουν από αγάπη ο ένας για τον άλλον μέχρι τα βαθιά τους γεράματα!