Ελευθερία. Ευτυχία. Δεν είναι τα δύο ονόματα που της δώσανε. Αυτά είναι Μαρία-Αθηνά. Ελευθερία κι ευτυχία είναι οι δύο λέξεις που επανέλαβα σιγανά και φωναχτά, ατελείωτες φορές, χαζεύοντάς την. “Τι ευτυχία! Τι ελευθερία!”
Ήμασταν στην αυλή του σπιτιού. Εκεί έχει την κούνια της, εκεί έχει την αιώρα της, εκεί έχει την Κούκλα και τον Ζέρο, τα δυο σκυλιά της οικογένειας και τη Γάτα 1 και 2. Με όλα αυτά έπαιξε και όλα τα απόλαυσε. Κάποια στιγμή όμως έκανε ένα τσακ, ένα τόσο δα βηματάκι, και βρέθηκε στο βασίλειό της: την παραλία! Έλαμψε το πρόσωπό της! Έτρεχε ελεύθερη πάνω κάτω ξανά και ξανά και ξανά και πότε έχωνε χέρια και πόδια στην άμμο και πότε τα βουτούσε στο νερό, με την ίδια έκσταση και τα δύο. Έτρεξε, έσκαψε, βούτηξε, κυνήγησε, φώναξε, έπεσε, προσπάθησε, δοκίμασε, γέλασε, έκλαψε, όλα τα έκανε. Πολύ κουραστηκα! Ειλικρινά. Αλλά όσο την έβλεπα τόσο συνειδοτοποιούσα την τύχη της να μεγαλώνει έτσι, ελεύθερα κι ευτυχισμένα. Μέσα στη φύση. Χορτασμένη από παιχνίδι. Ξέγνοιαστη.
Όταν σταματούσε συνήθως ήταν γιατί είχε κάτι να πει. Σε κοιτάει στα μάτια και σου μιλάει στη δική της γλώσσα που όλα έχουν νόημα και ειρμό. Σου απευθύνει ερωτήσεις και περιμένει απαντήσεις και αν την εκνευρίσεις, υψώνει τον τόνο και τεντώνει το δάχτυλο. Κι όταν είσαι αστείος, γελάει τρανταχτά και το ευχαριστιέται και το ευχαριστιέσαι κι εσύ διπλά που την ακούς και γελάς κι εσύ τρανταχτά. Κι εκεί που η επικοινωνία πάει καλά και λες “τι ωραία! πλάκα έχει!”, σηκώνεται και φεύγει γιατί έχει σημαντικότερα πράγματα να κάνει. Να τρέξει άλλη μια φορά μέχρι τα βραχάκια ή να πιάσει κάτι κύμματα, να σκάψει τις απαραίτητες τρύπες στην άμμο, να κυνηγήσει τα ζωάκια ή να γνωρίσει καινούριους φίλους με τους οποίους θα πει όλα όσα στους υπόλοιπους ακούγονται ακατανόητα και θα κάνει μαζί τους όλα όσα πρέπει να γίνουν κι εμείς απλά δεν το ξέρουμε. Ετσι είναι όμως οι ελεύθεροι κι ευτυχισμένοι άνθρωποι: ξέρουν τι θέλουν να κάνουν, το κάνουν και το απολαμβάνουν!
Στην ελευθερία και την ευτυχία της Μαρίας – Αθηνάς, λοιπόν! 🙂
