Θέλω να πω πολλά αλλά δεν θα τα πω όλα. Θα προσπαθήσω να μείνω σ’ αυτό που για μένα είναι η ουσία τελικά και παρακαλώ, είστε ελεύθεροι να διαφωνήσετε!
4 Ιουλίου 2015. Παραμονή του Δημοψηφίσματος. Ο κόσμος όλος ανάστατος! Οι του ΝΑΙ, οι του ΟΧΙ, οι του “εντός”, οι του “εκτός”, οι της αντίδρασης, οι της διαλλακτικότητας, όλοι παίρνουν θέση, οι “ταμπέλες” πάνε σύννεφο, οι διαπληκτισμοί φουντώνουν, οι χαρακτηρισμοί εκτοξεύονται αβίαστα και στα ΑΤΜ αυτοί οι έρμοι οι συνταξιούχοι, που τελικά η μοίρα δεν τους χρωστούσε 15 λεπτά δημοσιότητας αλλά μερικά 24ωρα! Και κάπου μέσα σε όλα αυτά, ένα πολύ ωραίο νυφικό κρέμεται στο φύλλο μιας ντουλάπας…
Το νυφικό φορέθηκε, ο γάμος έγινε, η τελετή ήταν σχεδόν υποβλητική και το πάρτυ πραγματικά σωτήριο! Ξεχάστηκαν οι ταμπέλες, το άγχος του αύριο, ο λόγος της διαφωνίας και απλά ο κόσμος χά-ρη-κε!! Τους κοιτούσα όλους να χορεύουν, να γελάνε, να πίνουν, ο Ανδρέας και η Κωνσταντίνα να περιφέρονται με ένα τεράστιο χαμόγελο ανάμεσα στους αγαπημένους τους, να διασκεδάζουν κι αισθανόμουν ότι όλοι έκαναν μία μικρή παύση στην έντονη καθημερινότητα και ξαναβρέθηκαν μέσα στο κανονικό τους σώμα και πνεύμα, σ’ αυτό που αγαπάει τη χαρά, τη διασκέδαση, το μοίρασμα, τη φιλία, την αγάπη…
Κι έχει και συνέχεια: η φωτογράφιση! Δεν ξέρω σε τι υψόμετρο βρισκόμασταν αλλά η θερμοκρασία μου λεγε ότι ανεβήκαμε πολύ! Ανέπνεα δροσερό αέρα! Μύριζα τα πεύκα και την υγρασία στο χώμα! Άνοιγε το μάτι μου μέχρι μακριά στη θάλασσα! And then it hit me αγγλιστί! Αυτός ο γάμος ήταν ένα ολόκληρο μάθημα: ο κόσμος γύρω μας ποτέ δεν θα είναι αυτό που εμείς θα θέλαμε να είναι. Παρά τις δυσκολίες όμως, η ζωή συνεχίζεται. Αρκεί να μην ξεχνάμε ότι ο διπλανός μας είναι εκεί μαζί μας κι όχι απέναντί μας, ότι υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας να μοιραστούμε τα καλά και τα άσχημα κι ότι το τέλος της κάθε πορείας είναι η κορυφή ενός βουνού που γεμίζει το μυαλό και την καρδιά με καθαρό αέρα και τα μάτια με θάλασσα και ουρανό!
Ανδρέα και Κωνσταντίνα, σας ευχαριστώ από καρδιάς…
