Χωρίς τίτλο γιατί είναι αργά και δεν έχω έμπνευση. Γιατί ο τίτλος προϊδεάζει και δεν είναι πάντα καλό. Γιατί δεν ξέρω τι τίτλο να βάλω σε μια βόλτα ένα ηλιόλουστο απόγευμα του Ιούνη με φίλους, τους οποίους πραγματικά το σύμπαν συνωμότησε για να γνωρίσω. Δεν ξέρω τι τίτλο να βάλω σε δυο σπινθηροβόλα, χαμογελαστά, αθώα μωρουδιακά μάτια! Δεν ξέρω τι τίτλο να βάλω στα χέρια που χαϊδεύουν όλο στοργή, στις αγκαλιές, στα φιλιά, στα παιχνίδια. Ούτε ξέρω τι τίτλο να βάλω στα λόγια που είναι τρυφερά, στα λόγια που είναι παιδικά τραγούδια, στα λόγια που είναι η αστεία καθημερινή γκρίνια, στα λόγια που ακόμα δεν είναι λέξεις αλλά “μπαμπαλίσματα”! Δεν ξέρω τι τίτλο να βάλω στην ηρεμία, στο δέσιμο, στη χαρά. Χωρίς τίτλο γιατί δεν ξέρω τι τίτλο να βάλω στην πραγματική ζωή, στην αλήθεια, στην αγάπη!
Μαγδαληνή, Κώστα και Δεσποινάκι, να είστε πάντα καλά! <3
